Godine 1992, „Boingov“ program pod nazivom „Fantomski radovi“ (Phantom Works), projekat kojim je rukovodilo američko ratno vazduhoplovstvo, finansirao ga „Boing“, dok je ime pozajmljeno od klingonskog svemirskog broda iz trećeg dijela Zvjezdanih staza iz 1984. godine, Potraga za Spokom.
Projekat je iznjedrio na desetine novih tehnologija koje danas koristimo na avionima. Međutim, Ptica graljivica (Bird of Prey) nikada nije stigla do serijske proizvodnje, navodi sajt Vajerd.
„Fantomski radovi“ su bili „Boingovo“ tajno odjeljenje za razvoj, čiji je zadatak bio konstruisanje, izrada prototipova i izgradnja tajnih projekata, najčešće za američku vojsku.
Njegov potpredsjednik Alan Vajhman, inženjer čija je biografija obuhvatala i „Lokhidove“ letelice "Have Blue" (prethodila stelthu F-117) i „F-117 night hawk“ (sada već poznati stelth taktički bombarder), kao i brod „Morska sijenka“ (Sea Shadow), bio je na čelu razvoja i dizajniranja Ptice grabljivice.
Ovaj mlaznjak jednosjed razvijen je uz (relativno) skromne troškove od 67 miliona dolara. Ušteda je postignuta na taj način što su korištene komponente koje su već imali „na lageru“, recimo, turbomlazni motor "Pratt & Whitney JT15D-5C", skupe "fly-by-wire" sisteme zamijenila je hidraulika, dok je modeliranje obavljeno računarski – uz pomoć jedne od prvih aplikacija za avione.
Kada je došao trenutak da se napravi Ptica grabljivica, tim je koristio tada inovativnu rapidnu prototipsku izradu komponenti, kompozitne strukture iz jednog komada i alate za jednokratnu upotrebu.
Na kraju, „ptica“ je imala 14,32 metra dužine, raspon krila od sedam metara, i težila je 3.356 kilograma.
Kada se prvi put vinula u nebo 11. septembra 1996. godine, Ptica grabljivica je postizala krstareću brzinu od 483 kilometra na sat, dok je maksimalno dosezala 6.100 metara nadmorske visine.
Nije bila dizajnirana za „krivljenje“ vremena i prostora. Cilj je bilo testiranje tehnologija. Šuškalo se da ima aktivnu kamuflažu koja može da mijenja boju i odsjaj na osnovu okoline.
Poslije ukupno 38 letova iznad ultratajne „Oblasti-51“, u pustinjskoj Nevadi, Ptica grabljivica je „nestala“ u aprilu 1999, a sa nje je veo vojne tajne skinut tri godine kasnije.

„Boing“ je otkrio svoju „ptičicu“ jer su „tehnologije i razvijene mogućnosti (u okviru programa) postale industrijski standardi, pa nije bilo potrebe da se krije postojanje letjelice“.
Neke od tih tehnologija su iskorištene (recimo, kod drona X-45A, kreiranog za demonstraciju izbjegavanja radara za DARPA, agenciju ministarstva odbrane SAD), a neke, poput tehnike kamuflaže, nisu.
Barem ne prema saopštenjima iz „Boinga“, koji je ostao vrlo štur, bolje reći misteriozan oko nekih aspekata Ptice grabljivice.
 
{fcomment}